İdris'le Konuşma - Edip Cansever

-İdris, sen ne yapıyorsun kuşların yanında
-İdris'le konuşuyorum

Kuşları okuyorum içimde, ağacın kuşlarını
Yeni pişmiş çilek reçeli gibi kaynayan
Dalların üzerinde
Gemilere dadanan kuşları okuyorum bir de
Göklerde bir başına dolaşan
Görkemle
Büyük denizlerdeki yalnız kuşları
Ve okuyorum yıllardır bütün yalnızlıkları
Okuyorum da 
Kuş olsun, insan olsun
Yalnızlık sevmesini bilmeyenlerin icadı
İşte
Suları fiyakayla göğüsleyen yelkovan kuşları
Geçiyorlar martıların peşi sıra
Ve küçük bir evin üst katı martı
Duvarlarından sümbüller akan
Sanki çok öpüşmelik kuşlar bunlar, çok sevişmelik
Ve seninle biz iyi ki
Sevmelerin ustasıyız, güzel şaşkınlıkların
Önce yüreklerimizi alıştırmışız buna, sonra kafalarımızı
Ki bu yüzden içimiz hiçbir zaman yoksul değil
Yoksul olmadı.

Bak
Bu kalın kalın ellerimi soruyordun, bu çürük çürük bakan
gözlerimi
Dokunuyor ellerim gördüğün gibi
Anlıyor dokunduğunu benden önce
Emiyor suyu gözlerimse
Emziriyor güneşi
Ve uçsuz bucaksız bir maviliği yaratıyor onlar
Her gün
Yaratacaklar elbette
Ve sözgelimi ben
Üstünde gökyüzünün
Kum taşıyan mavnalar gibiyim

Kimi zaman kavuniçi, kimi zaman Osmanlı yeşili
Sabahtan akşama kadar seyrederim
Ve derim ki biz
Çok değerli bir yüzük taşının halkasında sıralanmışız
Ana sütü gibi bir aydınlık içinde
Yani şu yeryüzünü bir uçtan bir uca kuşatmışız
Dik tutarak gövdemizi
Umutla
Bazan da yıkılarak kendiliğimizden ya da bir kurşunla
Ve bu hızlı akışa yaşayıp ölmek deriz.

Yaşayıp ölmek, deriz, ne denir daha başka
Denir, çok şeyler denir, biliyorum
Geçecektir hayatımıza mutlaka
Çok inandığımız bir şeyin çocukluğu
Sonra gençliği, sonra oturmuşluğu
Sonra hayat hayat gibi olacaktır.

Bakma sen, kuşlar bir uçumluktur ne de olsa
Denizler bir fırtınalık görkemli
Bizse kendimizi insan olarak
Bir tohum gibi dikmişiz sonsuzluğa.

Edip Cansever 

Okumaya Devam Et ↬

Lokman Hekimin Sev Dediği - Metin Eloğlu

Bu yürek 
Seni seveceğini biliyordu herhalde 
Bu kafa seni kuracağını seziyordu hanidir 
Bire bin veren buğday 
Elmadaki mayhoşluk 
Hukuki beşer 
Çınçınlı hamam 
Çizmedeki kedi 
Sanki elleriyle koymuşlar gibi 
İkimizden bir işmar 
Seni sevmemiş olsam , sözlerim yarı yarıya 
Gözlerim yarım 
Ellerim çolak hüseyin eli 
Seni sevmesem , nefes almayı beceremem ki 
Bugün günlerden ne ? 
Cumartesi 
Seni sevdiğim için , Cumartesi elbet 
Seni sevdiğim için , bak temmuz ayındayız 
Ayşe onbaşı , pir sultan abdal , büsbütün sevdalıyım sana

Bu gemiler nereye gidiyor , seni sevdiğim için 

Seni sevdiğimden , suyun akası geliyor 

Bacaların tütesi 

Nurhayat’ın halleri , seni sevdiğim için güzel 

İbrahim’in dilleri 

İnsan seni sevince , tutsaklığa kızar tabi 

Savaşın adı geçse , cinifrit olur 

Ereğli’nin kömürünü düşünür , ne kömür o be 

Raman’ı düşünür , Çukurova’yı düşünür 

Seni sevdiği için , Haliç’te bir uğultu 

Marmara’da bir deniz 

Isparta bahçesinde güller 

Seni sevdiği için goncalanıyor 

Seni sevdiğim için , kilim dokuyor Avşar’da 

Yarın sabahlar , seni sevdiğim için icat edildi 

Penisilin , halk şiiri , canlı sinema 

Mapushaneler , yedi düvel , harbi ispanyol nezlesi 

Sultan Hamid , don civani 

Ne bilsinler seni sevdiğimi 

Başaklanmayan yulafa söylemeli 

Cılk yumurtaya 

Paslı demire 

Kulağını bükmeli kurtlu kirazın 

Hoşnut değilllerse bu gidaşattan 

Akıl etsinler seni sevdiğimi , 

Yeşille turuncunun kafa barıştırması , bu sevdadan ötürü 

Tepemizdeki o göçmez tavan 

Sulardaki yakamoz , ortancadaki pembe 

Ben seni sevdim diye 

Bingöl vilayetinde , kamyondan inince 

Tığ gibi bir delikanlıya soruyorum 

Siz nerenin bulutlarısınız böyle ? 

Biz sizin sevdanızın bulutlarıyız 

Bir yıldızlı akşamı varsa Ankara’nın 

1953 kışları içinde 

Karnı tok , sırtı pekse hısım akrabanın 

Konu-komşu , dirlik düzenlik içindeyse 

Birbirimizi daha çok sevelim diye 

İnsan seni sevince iş-güç sahibi oluyor 

Şair oluyor mesela 

Meyhaneden cayıyor bir akşamüzeri 

Caysın be güzel 

Caysın be iyi 

Tütünü bırakıyor , tütün neyime zarar 

Keseme zarar , ciğerime zara , sevdama zarar 

Seni sevince adamın papuçları eskimiyor 

Beti-benzi yeni çarktan çıkmış gibi 

Seni sevince insan bilgili saygılı gönlü gani şen 

Saçları zencefilli 

Erkencecik evine dönmek istiyor canı 

Hep seni düşün 

Hep seni yaşat 

Hep seni yıka 

Seni doyur üç öğün 

Seni bir kanım uyut , sonra uyandır 

Lokman hekim , seni sev diyor bana 

Seni sevmeseydim , ilkbaharı kodunsa bul gayrı 

İstanbul diye bir kent yoktu ki yeryüzünde 

Umut diye bir şey yoktu ki , seni sevmeseydim 

Hak , hukuk , bereket diye 

Eşitlik , kardeşlik , hürriyet diye 

Yüreğime sağlık ne iyi ettim..!

Metin Eloğlu

Okumaya Devam Et ↬

Levla'ya Göre Yazar

 Yazar olmak dünyayı değiştirmek ve bu yeni dünyanın kapılarını aralamaktır diyebiliriz kısaca...

  Ne yazacağımı kara kara düşünürken aklıma gelen ilk cümleleri sarf etmek daha cazip geldi bir an için. Ne olursa yani öyle gelişigüzel bir şekilde… Belki bir şiir ya da bir özdeyiş, ya da bir öykü… Derken aklıma yazarlık neydi sorusu takıldı.  Yani ne içeriyordu ve hangi değerlere sahipti sorusu? Çünkü yazarlık denilen süreç sancılı bir seçimdi ve fazlasıyla acı doluydu. Ve beni meşgul eden de buydu sanırım. Yazar olmanın değerleri… İsterseniz sayalım.

O öncü olandı.

O farklı olandı.

O taşıdığı kaygıyla ve düşüncelerle kutsal olmalıydı.

Unutmayalım ki kutsallık sadece tanrıdan gelmez, üstlenilen görevler ve buna inançtan gelir, bunun uğruna feda edilenlerden gelir.

Yazar hayatı yeni baştan yorumlayandı.

Yazar sürekli düşünen, düşüncenin potasında erittikleriyle hayatı yeniden kurgulayandı. Yaratıcıydı, bu yönüyle sanatçıydı.

İktidarla sürekli başı dertte olandı, aykırıydı, farklıydı.

Kavgacıydı, bu onun uzlaşmaz kişiliğiyle bütünleşmişti.

Mükemmeliyetçiydi, insanüstü bir çabayla bunu toplumsal-siyasal-kültürel hayatta sürekli zorlayandı.

Susmayan bir bilinçaltına sahipti ve unutkanlık onu öldürürdü, bunu da zihninin bir tarafına kazımıştı.

Bir çocuk edasıyla ve saflığıyla heyecanlı bir halde geleceği bekleyendi.

Umut taşıyan bir çift gözdü.

Fazlasıyla yalnız olandı bu dünyada.

Fazlasıyla samimi ve fazlasıyla kendi topraklarına ait olandı.

Bu özellikler artırılabilir ama kesinlikle değiştirilemez. Çünkü yazar olmak ilk önce insan olmaktı. Ve bu değerler aslında yazar değil insanı tarif etmekteydi.

Kısacası yazar olmanın zor yanı gerçekten insan olarak kalmanın ta kendisiydi. 

  Her eline kalemi alıp yazana da yazar demek elbette ki Tolstoy'a, Dostoyevski'ye hakaret olabilir niteliktedir ancak onlar gibi olduğumuzda ve bu kriterler çevresinde yaşadığımızda birer yazar olabiliriz. Yazar olmak insan olmak olduğu kadar daha birçok etmeni de içinde bulunduruyor mesela;
 Her yazarın kendine ait bir dili ve uslübu vardır, bunlar çerçevesinde çağını veya çevresini aktarır satırlarında. 
 Yazar olmak için çok okumak veya çok yazmak gerekmeyebilir kimileri için ancak akıcı bir dil ve özgün bir tarz mutlaka gerekir.
  Okuduğumuz bir yazı boş bir içerikse bunu kaleme alana yazar demek ne kadar doğrudur?
İşte tüm bu noktalar çevresinde yazar oluruz, olunur. 

 Eğer bir yazarsanız öncelikle insan olmalı ardından da gerçek bir yazar olma kriterlerini barındırmalısınız. Aksi takdirde Tolstoy'a veya Dostoyevski'ye veya bildiğiniz diğer yazarlara haksızlık etmiş oluyoruz. 

Okumaya Devam Et ↬

KIRMIZI TEYP

  Küçük kırmızı bir teybim vardı bir zamanlar. Tek derdim onu çalıştırmaktı. Kaset kapağını kırmıştım. O olmadığı zamanlar daha iyi çalışıyordu çünkü, kimse anlamazdı öyle olduğunu ama dediğim doğruydu. Sarardı bazen kaseti. Devamlı tetikte olmalıydın, kulağına garip bir ses geldi miydi hemen stop düğmesine atlaman gerekirdi. Kendimi sarılan ve de kopan kasetleri tamir etmek konusunda uzmanlaştırmıştım. İncecik alt kısmından yama yapabiliyordum kasete. Çok kıymetliydi kasetlerim. Her seferinde özenle dizerdim onları rafıma.

  Kayıt yapardım bazen. Volkmenimden sesi alıp kabloyla kırmızı teybimin mikrafon kablosuna uç uca ekledikten sonra ‘record’ tuşuna bastın mıydı o çıkan cızırtılı ses dünyanın en güzel kaydıymış gibi gelirdi. O benim eserim olurdu.

  Aşık olurduk bazı şarkılara. Kasetin tek yüzünü full aynı şarkıdan kaydetme modası vardı o zamanlar. Şimdiki gibi cd ve de ‘repead’ fonksiyonu yok tabi. Bir şarkıyı defalarca kez dinlemek için ne yapacaksın? Tek çare bir kaset feda etmek..

  Takır tukur sesler gelirdi her ‘play’ tuşuna bastığımızda. Kaset biterdi ters çevirmek zorunda kalırdık. İleri sarmak gerekirdi bazen ya da geri. Eğer pilli bir cihaz kullanıyorsan, cihaz ile sardırmak pili çabuk bitirirdi. Çözüm bir kurşun kalemi kasetin deliklerinden geçirip kaseti kalem vasıtasıyla çevirmekteydi. Takır tukur sesler gelirdi her seferinde, dijital değildi düğmeler o zamanlar.

  Sesi bozulurdu bazen. Kolonyalı pamuğu, kafasına ‘play’ tuşu basılıyken sıkıştırıverirdim. İçine alırdı pamuğu dönerken, döndükçe de temizlenirdi. Çok net bir şekilde anlayabilirdim bakımını yapmadan öncesini ve de sonrasını. Kasetçalarların kafalarını temizlemek bakımı için önemli bir noktaydı. Eğer bakımını yapamıyorsan anlamı yoktu pek kaset sahibi olmanın. Küçümseyerek bakardık boğuk ses çıkaran teyp sahiplerine.

  Çift kasetçalar teypler çıktı sonradan. Ne büyük icat! Benim iki cihazı kablolarla birleştirme yöntemim birilerine ilham vermiş olmalıydı, kesin öyledir, benim fikrimi çalıp geliştirmişler. İki cihaz iç içe, ne büyük zeka! Yani kayıt yapmak için kablolara ya da başka bir kasetçalara gerek yok. Hatta iki kaseti aynı anda dinleyebilirsin. Karman çorman sesler yaratabilirsin. Kesinlikle takdire şayan bir buluş ama fikrim çalındığı için hiç gücenmedim açıkçası, insanlığın yararına olan bir şey sonuçta.

  Sonra tuş takımını geliştirdiler kasetçaların. Yeni ve de daha modern oldu. Daha rahat basılıyordu ve takır tukur sesler gelmiyordu artık. Babam da yeni bir müzik seti aldı. Kumandası bile vardı. Bir sürü tuş vardı üzerinde, hiçbir zaman ne işe yaradığını anlamadığım. Sadece radyoyu açıp kapamama ya da sesini kontrol etmeme yarıyordu. Diğer tuşları öylesine yapmışlardı resmen. Zengin gözüksün diye, görmemişlik işte. Görmemiş kumanda yapmış tutmuş kasetçalara koymuş, oysaki kumanda televizyon için yapılmıştır. Üstelik üzerine de bir sürü gereksiz tuş koymuş bizim görmemiş. Bak şimdi aklıma geldi de babam ona zamanında iyi para vermişti.

  Ona müzik seti diyordu herkes. Bense teyp diyordum. Hem de çift kasetçalardı düşünün! Sesi daha güçlü, daha net ve de kullanımı kolaydı. Bense küçük kırmızı teybimde dinlemeyi severdim kasetlerimi, çünkü müzik setini ne gezdirebiliyordum ne de sırtüstü yattığımda göbeğimin üzerine koyup uyuklayabiliyordum. Hem babam içini açmama da izin vermiyordu. Üstelik çok kaliteliydi kafası, hiç temizlemeye gerek yoktu. Bana çok sıkıcı geliyordu. Unutmadan söyleyeyim bir gözü daha vardı. Üzerinde tam olarak ‘compack disc’ yazıyordu. Kapağını açtığımda içine yuvarlak bir şeyin koyulacağı bir yuvası vardı, yanında ise dijital bir gösterge. Ben onu hep son zamanlarda çıkan taş plaklar için yapılmış sanırdım. Küçük taş plaklar vardı çünkü biliyordum. Onlara 45’lik, ya da 60’lık taş plak deniyordu. Taş plağın özelliği nostaljik olmasıydı ve bu dijital gösterge ile hiç yakışmıyor diye düşünüyordum. Yapan adam saçmalamış resmen, eski ile yeninin bu kadar kötü birlikteliği olamaz diye düşünürdüm. Meğer eski olan bizler olmuşuz artık elimizdekiler de tamamen teknolojik.

  Büyümekti ya bu, sorunlarımız da artıyordu artık. Armudun sapı, üzümün çöpü diye verilen örnekleri bu kapsıyordu demek ki. Büyümek… Yahu ben mutluydum küçük kırmızı teybimle uğraşırken, çok mutluydum hem de. Niye kimse sormadı ki bana büyümek istiyor musun diye. Aslında istiyordum büyümeyi ama niye kimse engel olmadı. Niye gün geçtikçe daha çok korkuyorum büyümekten? Ürküyorum resmen.

  Küçük kırmızı teybim vardı bir zamanlar. Takır tukur sesler çıkartırdı. Kasetlerimi sarar, zarar verirdi. Cdler yoktu, kasetçalarların ‘repead’ fonksiyonları da yoktu. İstediğin şarkıyı açamazdın hemen, ileri sarmak gerekliydi. Arada sırada kolonyalı pamuk ile temizlemek gerekirdi. Daha az karışıktı her şey. Basit mantığı vardı her şeyin. Nerede benim kırmızı teybim? Kasetlerimi dinlemek istiyorum.

Çok özlüyorum kasetlerimi. Eskiyi özlüyorum. Kapağını kırdığım küçük kırmızı teybimi özlüyorum.

Okumaya Devam Et ↬

Benim Adım Yaprak

Benim adım bir yaprak yalnız düşerim dalımdan.

Bir menekşe kokar uzak diyardan.

Nice pay biçtim kendime senli bir yaşamdan.

Olmadı, olduramadık.

Ben bir neşe sandım seni kaf dağında.

Bir tüten alevmiş aşkın peri bacalarında.

Bir yar öte senden gerek bana.

Olmadı, olduramadık.

Kimi zaman ağladığımdan çok güldüm sana,

Kimi zaman bende ben yoktu, her şey sana,

Kimi zaman ben dar iken rahat sana,

Olmadı, olduramadık, olduramadım...

Okumaya Devam Et ↬

ÖNEMLİ NOT!!!

Merhabalar,
Bu yazıyı yazma amacım: ilk kez böyle bir şeye kalkışacağım için sizlere duyurmaktı.. Blogun eski halini -temasını, hani şu siyahlı olan- bilenler bilir. Blog dünyasında sıradanlaştığımı düşünüyorum ve evet eski temama geri döneceğim. Buna ek olarak da blogun ismi ve içeriğinde ufak bir değişim gerçekleşecek. Sayfalar, yazılar vb bazılarını bulamayabilirsiniz.
Blogger urlmiz değişeceği için sizi uyarmak istedim. Eğer ki url üzerinden blogumuza giriyorsanız bir dahaki girişte blog bulunamadı gibi bir yazıyla karşı karşıya kalabilirsiniz.
levlagridekisiyah.blogspot.com.tr adresindeki levlagridekisiyah kısmı değişecek. Bilginize...

Neden bu değişim derseniz, yazmama ve içimi rahat tutmama daha bir yardımcı olacağını düşündüğüm için bunu yapıyorum. Temamla oynamayı özledim ve o tema kesinlikle bana özgüydü. Bunu düşününce evet onu kullanmalıyım diyorum. Umarım beni anlıyorsunuzdur. Neyse efendim, bu url değişikliği izleyici olanlar açısından sıkıntı yaratmayacak, merak etmeyin. Bizi yine takip ettikleriniz kısmında bulabileceksiniz. E-Posta abonelerimize gelince gerçekten onlara nolacağını bilmiyorum. Ama sanırım tekrar abonelik gerekecek.

Şimdilik bu kadar. Birkaç gün sonra yepyeni bir içerik ve isimle döneceğiz. Hoş kalın.

Okumaya Devam Et ↬

Çekinceli İnsan

  Çoğu insanın yapmaktan imtina ettiği şeyler: özür dilemek, teşekkür etmek, birini yaptığı bir iş için/başarılı olduğu için övmek ve gözyaşı dökmek. İçlerine bir de bilmiyorum demeyi katabiliriz. İnsanın gururu bu tür şeyler yapmasına engel. İnanın bana bu kelimelerden kaçtığınızda ne siz daha yüce birisine dönüşüyorsunuz ne de dünya daha güzel bir hal alıyor.

  Geçenlerde, insanların merak ettiklerini sordukları, sorulan konu hakkında bilgi sahibi olanların da cevap verdiği bir mecrada güzel bir soruyla karşılaştım. Soru şuydu: "bir öğretmenin öğrencilerine 'bilmiyorum' demesinin bir sakıncası var mıdır?" Bu soru çok hoşuma gitti. Sonra verilen cevaplara baktım, çeşitli profesörler, doktorlar soruya cevap vermişti. Burada cevap verenler o pek sık karşılaştığımız kendi gururuna zarar gelmesin diye bizim gururumuzu, öz güvenimizi yerle bir eden, bu ne biçim soru deyip bizi aşağılayan hocalardan değildi. Bazı şeylerin farkına varmışlardı bu belli. Mesela birisi şöyle kısa bir cevap vermişti: "'bilmiyorum' bir öğretmenin söyleyebileceği en güzel şeylerden biri. Bunu geliştirmenin yolu 'bilmiyorum ama haydi öğrenelim!' demektir."

  İnsanlar her şeyi bilemeyeceklerinin, mükemmel biri olamayacaklarının farkına varsa ve kendilerini mükemmelmiş gibi göstermeye çalışmaktan vazgeçse ilişkiler de daha düzgün bir hal almaya başlar. Örneğin, bilmediği bir şey hakkında soru soran öğrencisini azarlayan öğretmeni ele alalım. Bu öğretmen karşısındakini azarlayıp, bilmediğini gizlemeye çalışmak yerine bilmiyorum dese ve öğrenmek için çaba gösterse, ne karşısındakinin ona olan güveni sarsılır ne de hem onun hem de bilgisine saygı duyanların hayal kırıklığı, gizlemeye çalıştığındakinden daha az olur. Başlarda bilmiyorum demesini yadırgayacak öğrenciler çıkacaktır. Ancak sonrasında sarf ettiğiniz çabayı, öğrenme sürecindeki yolunuzu gördüklerinde bu düşünceleri değişecektir. Öğretmenler, öğrencilere bilgi aktarmaktan ziyade bilgiye ulaşmanın yöntemlerini göstermelidir. Esas yenilginin bilmediklerinde pes etmeleri olduğunu anlatmalıdır. Öğrenmek ölünceye kadar sürmelidir.

  Gelelim bir diğer sihirli sözcüğe: özür. Özür dilerim, bağışlayın... Bunları kullanmaktan çekinmek de, kullananı istismar etmek de kötü. Kullanmaktan çekinmek biraz gururumuzdan, biraz da istismar edileceği korkusundan dolayı oluşuyor. İstismar şöyle gerçekleşiyor: kelimeyi kullandığımız kişinin gururu bir anda ön plana çıkıyor, bu kişi bizim kendinden alçak biri olduğumuzu düşünmeye başlıyor (iç ses şöyle diyor: ne de olsa gururlu olsaydı özür dilemezdi.) ve ona göre davranıyor.

  Peki bu durumda ne yapmalı? İnanın ben de bilmiyorum. Kendimi alçak görmek, başkalarına o şekilde göstermek niyetinde değilim ama başkalarının ne düşüneceğini, ne söyleyeceğini düşünerek yaşamanın anlamsız olduğunu da öğrendim. İnsan eğer gerçekten özür dilemesi gerekiyorsa dilemeli; karşısındaki, bu özre karşılık iyi niyetini suistimal etmeye çalıştığında da bunu fazlaca kafaya takmamalı.

  Teşekkür ve övgü de olması gerekenlerden. Birine yardımı, yaptıkları için teşekkür etmek; işini iyi yaptığında ya da davranışlarını, düşüncelerini beğendiğimizde onu övmek bu kadar zor olmamalı. Teşekkür ve övgü hayatımıza girdikçe mutluluğumuz da artacaktır. Bir öğretmen düşünün. Her gün derslere giriyor, dersi elinden gelen en iyi şekilde anlatıyor ama hiçbir öğrencisinden olumlu ya da olumsuz bir dönüt alamıyor. Aslında burada övgü ve teşekkürün eksikliği de değil sorun. Belirsizlik hali… Bir öğrencisinden ders çıkışında teşekkür sözcüğü duysa, "çok güzel bir dersti, daha önce anlayamadıklarımı sayenizde anladım." gibi cümlelerle karşılaşsa sonraki dersleri daha iştahla anlatır. Ya da öğrencilerinden "hocam siz anlatıyorsunuz ama biz anlayamıyoruz." şeklinde bir dönüt alsa kendini, anlatış tarzını, anlatımda kullandığı materyalleri değiştirmeye çalışır. (belki de çalışmaz, ama çalışmalı.) Ama işte böyle olamıyor bir türlü. Öğrenciler anlamasalar da ses etmiyorlar, dersten keyif alsalar da dile getirmiyorlar.

  Gözyaşı yani ağlamak konusunda ise şunları söylemek istiyorum: bir insan ağladığı için aciz, acınacak duruma düşmez ya da insanın herkesin ağladığı cenaze gibi ortamlarda gözünden yaş akmıyorsa bu üzgün olmadığı anlamına gelmez. Duygular farklı kişilerde farklı şekillerde ortaya çıkar. Bu yüzden kişiler bu tür durumlarda yargılanmamalıdır. Örneğin; oldukça sulu göz olan ben, babaannemin cenazesinde ne kadar üzülsem de ağlayamamıştım. Bu benim duygusuz olduğum anlamına gelmez. Bir çocuk kitabına ağlamam da beni yadırganacak biri yapmamalı.

  Yazı bayağı bir uzadı. Bir sonuca bağlamak lazım artık. Gururunuzu ön planda tutmak yerine düşüncelerinizi, beğenilerinizi dile getirin. Teşekkür edin, özür dileyin, ağlayın, gülün... Başkalarının ne düşündüğü önemli değil, kendiniz olun. Ve en önemlisi ön yargılardan sıyrılın, empati kurmaya çalışın ve ne kadar empati kursanız da karşınızdakinin ne durumda olduğunu tam olarak anlayamayacağınızı unutmayın. 

 Siz de bu konu hakkında görüşlerinizi yorumlara bırakabilirsiniz. Hoş kalın. 

Okumaya Devam Et ↬